peygamber efendimizin çocukluğu 2.

Abdülmuttalib, bir gün Kâbe�nin yanında otururken, Necranlı bir râhip yanına gelip onunla konuşmaya başladı. Bir ara; �Biz İsmâiloğullarından en son gelecek olan peygamberin sıfatlarını kitaplarda buldu. Burası (Mekke) O�nun doğum yeridir. Sıfatları şöyle, şöyledir!� diyerek birer birer saymağa başladığı sırada, Peygamberimiz yanlarına geldi. Necranlı râhip, O�nu dikkatle seyretmeye başladı, sonra da yaklaşıp gözlerine, sırtına, ayaklarına baktı ve heyecanla; �İşte, O budur. Bu çocuk senin neslinden midir?� dedi. Abdülmuttalib; �Oğlumdur!� deyince, Necranlı râhip; �Kitaplarda okuduğumuza göre O�nun babasının sağ olmaması lazım!� dedi. Abdülmuttalib; �O, oğlumun oğludur. Babası daha O doğmadan, annesi hâmile iken ölmüştü� deyince, râhip; �Şimdi doğru söyledin.� dedi. Bunun üzerine Abdülmuttalib oğullarına; �Kardeşinizin oğlu hakkında söylenileni işitin de, O�nu iyi koruyun!� dedi.

Abdülmuttalib vefâtı yaklaşınca oğullarını toplayıp Sevgili Peygamberimize; �Yavrum, bu amcalarından hangisinin yanında kalmak istersin� diye sordu, Resûl-i ekrem efendimiz koşup amcası Ebû Tâlib�in kucağına oturdu. Onun yanında kalmak istediğini söyledi. Abdülmuttalib de O�nu oğlu Ebû Talib�e bıraktı ve O�na iyi bakmasını önemle vasiyet etti. Bundan sonra da vefât etti.

Peygamberimiz sekiz yaşından sonra amcası Ebû Tâlib�in yanında kalmaya başladı ve onun himâyesinde büyüdü. O zaman Mekke�de Ebû Tâlib de babası Abdülmuttalib gibi Kureyş�in ileri gelenlerinden, sevilen, saygı gösterilen ve sözü dinlenilen bir zât idi. O da Peygamberimize büyük bir sevgi ve şefkat gösterdi. O�nu kendi çocuklarından çok sever, yanına almadan uyuyamaz, bir yere gitmez ve; �Sen çok hayırlısın, çok mübâreksin!� derdi. O elini uzatmadan yemeğe başlamaz, önce O�nun başlamasını isterdi. Bâzan da ona ayrı sofra kurdururdu. Sabahları uyandığında yüzünden nur saçıldığını, saçlarının taranmış olduğunu görürlerdi. Ebû Tâlib�in fazla malı yoktu ve âilesi de kalabalıktı. Muhammed aleyhisselâmı himâyesine aldıktan sonra bolluğa ve berekete kavuştu. Mekke�de vukû bulan kuraklık sebebiyle halk sıkıntıya düştüklerinde Ebû Tâlib O�nu Kâbe�nin yanına götürüp duâ etti. O�nun bereketiyle bol yağmur yağdı. Kuraklıktan ve kıtlıktan kurtuldular.

Ebû Tâlib bir defâsında Şam�a ticâret için giderken Muhammed aleyhisselâmı da dokuz veya on iki yaşında bulunduğu sırada yanında götürdü. Ticâret kervanı uzun bir yolculuktan sonra Busra�da Hıristiyanlara mahsus bir manastırın yakınında konakladı. Bu manastırda Bahîra adında bir râhip vardı. Önceden Yahûdî âlimlerindenken sonradan Hıristiyan olan bu bilgili râhibin yanında elden ele geçerek saklanan bir kitap bulunmakta ve birçok şey ondan sorulmakta idi. Kureyş kervanı daha önceki yıllarda buradan defâlarca gelip geçmesine rağmen hiç ilgilenmeyen ve her sabah manastırın damına çıkıp kâfilelerin geldiği yöne bakarak merakla bir şey bekleyen râhib Bahîra�ya bu defa bir hâl olmuş ve heycanla irkilip yerinden fırlamıştı. Çünkü o, Kureyş kervanı uzaktan göründüğü sırada kervanın üstünde beyaz bir bulutun da onlarla birlikte akıp geldiği ve onların yanına oturduğu ağacın üstünde durduğunu görmüştü. Bu bulut Muhammed aleyhisselâmı gölgelemekte idi. Kervan konunca Muhammed aleyhisselâmın altına oturduğu ağacın dallarının üzerine doğru eğildiğini görerek iyice heyecanlanan râhip, hemen bir sofra hazırlatıp, acele ile bir de dâvetçi göndererek Kureyş kervanında bulunanların hepsini yemeğe dâvet etti. Kervanda bulunanlar Muhammed aleyhisselâmı mallarının yanında gözcü olarak bırakıp râhip Bahîra�nın yanına gittiler. Ona defâlarca buradan gelip geçtikleri hâlde şimdiye kadar kendilerini dâvet etmeyip de bugün dâvet etmesinin sebebini sorarlarken, Bahîra gelenlere dikkatle bakıp; �Ey Kureyş topluluğu, içinizden yemeğe gelmeyen var mı?� diye sordu. �Evet, bir kişi var.� dediler. Râhip Bahîra ısrarla, O�nun da çağrılmasını isteyince gidip çağırdılar. Gelir gelmez dikkatle O�na bakmaya, incelemeye başlayan Bahîra, yemekten sonra hallerine, işlerine dâir birçok soru sordu. Muhammed aleyhisselâm da cevap verdi. Bahîra gördüğü alâmetlerin ve aldığı cevapların hepsinin, âhir zamanda gelecek peygamberin sıfatları hakkında bildiklerine tam uyduğunu gördü. Sonra sırtını açıp nübüvvet mührüne baktı ve Ebû Tâlib�e; �Bu çocuk senin neslinden midir?� dedi. Ebû Tâlib; �Oğlum� deyince Bahîra; �Kitaplarda bu çocuğun babasının sağ olmayacağı yazılı, O senin oğlun değildir.� dedi. Bu sefer Ebû Tâlib; �O benim kardeşimin oğludur.� dedi. �Babası ne oldu?� deyince de, O�nun doğumuna yakın öldüğü cevâbını alan Bahîra; �Doğru söyledin, annesi ne oldu?� dedi. Ebû Tâlib; �O da öldü.� deyince yine; �Doğru söyledin.� dedi. Sonra da ısrarla şöyle dedi: �Kardeşinin oğlunu hemen memleketine geri götür. O�nu, hasetçi Yahûdîlerden koru! Vallahi Yahûdîler bu çocuğu görüp, benim fark ettiklerimi fark ederlerse, O�na bir zarar vermeye kalkışırlar. Çünkü kardeşinin oğlunda büyük bir hâl ve şan vardır. Bu, peygamberlerin sonuncusu olacaktır. Getireceği din bütün yeryüzüne yayılsa gerektir. Sakın bu çocuğu Şam�a götürme, mübârek bedenine bir zarar verirler. Bunun hakkında çok ahd ve misak olmuştur.�

Ebû Tâlib �Mîsak nedir?� diye sorunca, Bahîra; �Allahü teâlâ bütün peygamberlerden ve en son da Îsâ aleyhisselâmdan ümmetlerine âhir zaman peygamberinin geleceğini bildirmeleri üzerine söz almıştır.� dedi. Ebû Tâlib, Bahîra�nın bu sözleri üzerine Şam�a gitmekten vazgeçti ve mallarını Busra�da ucuz fiyata satıp Mekke�ye döndü. Ebû Tâlib, Bahîra�dan işittikleri şeylerden sonra, Muhammed aleyhisselâmı daha da çok sevip ömrü boyunca O�nu korudu ve her işinde O�na yardımcı oldu. Her hâliyle fazîletler ve güzellikler sâhibi müstesnâ bir insan olarak büyüyen Muhammed aleyhisselâm, on yedi yaşına ulaştığı sırada Yemen�e ticâret için giden amcası Zübeyr, ticâretinin bereketli olması için O�nu da yanında götürdü. Bu seferde de nice hârikulade (olağanüstü) halleri görüldü. Mekke�ye döndüklerinde O�nun bu halleri anlatıldı ve Kureyş kabîlesi arasında; �Bunun şânı pek yüce olacak� diye söylenmeye başlandı.